Przedszkole nr 1

w Złotowie

ul. Grochowskiego 14, 77-400 Złotów
tel. 67 263 3358
e-mail: p1@przedszkola-zlotow.pl
NIP: 767-169-88-76

Jak pracujemy?

RAMOWY ROZKŁAD DNIA

ROZWIJAMY KOMPETENCJE KLUCZOWE

STOSUJEMY NOWATORSKIE METODY PRACY

STOSUJEMY METODY AKTYWIZUJĄCE

RAMOWY ROZKŁAD DNIA - OGÓLNY

Organizacja zabawy, nauki i wypoczynku w przedszkolu oparta jest na rytmie dnia, czyli powtarzających się systematycznie fazach, które pozwalają dziecku na stopniowe zrozumienie pojęcia czasu i organizacji oraz dają poczucie bezpieczeństwa i spokoju, zapewniając mu zdrowy rozwój.

Przedszkole czynne jest w godzinach: 6:30 - 16:30

Dzieci przyprowadzamy do godz. 7:45

CZĘŚĆ I

6:30 – 7:45 - schodzenie się dzieci, aranżowanie otwartych sytuacji wychowawczo-dydaktycznych,  pozostawienie dzieciom możliwości wyboru i inicjatywy, inspirowanie do spontanicznej, swobodnej działalności zabawowej         

7:45 – 8:00 - ćwiczenia poranne, zabawy ruchowe, czynności higieniczno – sanitarne

8:00 -  8:30 - śniadanie, czynności higieniczno – sanitarne

8:30 – 9:00 – zabawy dowolne

CZĘŚĆ II

9:00 -  10:00 - zintegrowana działalność edukacyjna wg podstawy programowej- zajęcia rozwijające aktywność: językową, ruchową, muzyczną, matematyczną, plastyczno – techniczną i przyrodniczą, język angielski, religia

                       zabawa ruchowa,  zabawy dowolne

10:00 -  10:15 - drugie śniadanie /owoc/

10:15 – 11:45 - pobyt na świeżym powietrzu,  gry i zabawy ruchowe, terenowe,

                     zabawy badawcze, działania inspirowane przez dzieci i nauczyciela

11:45 – 12:00 - czynności higieniczno-sanitarne, przygotowanie do obiadu

CZĘŚĆ III

12:00 – 12:30 -  obiad

12:30–14:30 – oddział I i II - odpoczynek poobiedni, czynności samoobsługowe i porządkowe,  zapewnienie dzieciom różnych form relaksu w sali  /słuchanie muzyki, bajek, legend/, zabawa ruchowa 
  – oddziały dzieci starszych - zapewnienie dzieciom różnych form relaksu w sali  /słuchanie muzyki, bajek, legend/, praca indywidualna i wspomagająca rozwój dziecka, zabawy twórcze inicjowane przez dzieci i nauczyciela, zajęcia dodatkowe, pobyt na świeżym powietrzu /w zależności od pogody/, zabawa ruchowa             

14:30- 15:00- podwieczorek , czynności samoobsługowe i porządkowe, zabawy dowolne

15.00- 16.30  - zabawy relaksacyjne, gry stolikowe, zabawy swobodne, rozmowy z dziećmi, indywidualny
                     kontakt z rodzicami, przy sprzyjającej aurze zabawy na placu zabaw, rozchodzenie się dzieci.

ROZWIJAMY KOMPETENCJE KLUCZOWE W PRZEDSZKOLU

„Skoro pięćdziesiąt procent zdolności do nauki rozwija się w ciągu pierwszych czterech lat życia ,a kolejne trzydzieści procent do ukończenia ośmiu lat, to programy rozwojowedla okresu wczesnego dzieciństwa powinny być traktowane jako najwyższy priorytet”.

Gordon Dryden, Jeannette Vos

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia18.12.2006 roku w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie 2006/962/WE

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia22.05.2018 roku w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie 2018/C /189/01

OSIEM KOMPETENCJI KLUCZOWYCH

1. KOMPETENCJE W ZAKRESIE ROZUMIENIA I TWORZENIA INFORMACJI,

2. KOMPETENCJE W ZAKRESIE WIELOJĘZYCZNOŚCI,

3. KOMPETENCJE MATEMATYCZNE ORAZ KOMPETENCJE W ZAKRESIE NAUK PRZYRODNICZYCH, TECHNOLOGII I INŻYNIERII,

4. KOMPETENCJE CYFROWE,

5. KOMPETENCJE OSOBISTE, SPOŁECZNE I W ZAKRESIE UMIEJĘTNOŚCI UCZENIA SIĘ,

6. KOMPETENCJE OBYWATELSKIE,

7. KOMPETENCJE W ZAKRESIE PRZEDSIĘBIORCZOŚCI,

8. KOMPETENCJE W ZAKRESIE ŚWIADOMOŚCI I EKSPRESJI KULTURALNEJ.

KOMPETENCJE KLUCZOWE –

OD PRZEDSZKOLA DO UCZENIA SIĘ PRZEZ CAŁE ŻYCIE.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie zawiera rekomendacje dla państw członkowskich, aby rozwijały ofertę kompetencji dla wszystkich w ramach ich strategii uczenia się przez całe życie aby;

• kształcenie i doskonalenie oferowały wszystkim młodym ludziom środki w celu rozwijania kompetencji kluczowych na poziomie dającym im odpowiednie przygotowanie do dorosłego życia oraz stanowiącym podstawę dla dalszej nauki i życia zawodowego;

• dostępna była właściwa oferta dla tych młodych ludzi, którzy z powodu trudności edukacyjnych wynikających z okoliczności osobistych, społecznych , kulturowych lub ekonomicznych potrzebują szczególnego wsparcia dla realizacji swojego potencjału edukacyjnego.

Kompetencje kluczowe – to „ Połączenie wiedzy , umiejętności i postaw odpowiednich do sytuacji. Kompetencje kluczowe to te, których wszystkie osoby potrzebują do samorealizacji i rozwoju osobistego , bycia aktywnym obywatelem integracji społecznej i zatrudnienia (…)

Kompetencje kształtują się:

1.Świadomie:

• od nieświadomej niekompetencji (nie wiem, że nie wiem/umiem),

• poprzez świadomą niekompetencję (wiem, że nie wiem/umiem),

• świadomą kompetencję (wiem, że wiem/umiem)

• aż do nieświadomej kompetencji (nie wiem, że wiem/umiem)

2. Poprzez obserwację i naśladowanie – modelowanie. Nieświadomie nabywamy jakieś kompetencje.

Kompetencje kluczowe odgrywają w przedszkolu wyjątkową rolę. Stanowią podstawowe, najważniejsze i najistotniejsze umiejętności, które powinno nabyć każde dziecko.

GŁÓWNY CEL WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNEGO TO :

WSPARCIE CAŁOŚCIOWEGO ROZWOJU DZIECKA.

W części „Warunki i sposób realizacji” podstawy programowej wychowania przedszkolnego czytamy:

„ WSPÓŁCZESNY PRZEDSZKOLAK FUNKCJONUJE W DYNAMICZNYM , SZYBKO ZMIENIAJĄCYM SIĘ OTOCZENIU, STĄD PRZEDSZKOLE POWINNO STAĆ SIĘ MIEJSCEM, W KTÓRYM DZIECKO OTRZYMA POMOC W JEGO ROZUMIENIU”

REALIZUJĄC PODSTAWĘ PROGRAMOWĄ W PRZEDSZKOLU

ROZWIJAMY KOMPETENCJE KLUCZOWE

Podstawa programowa a kompetencje kluczowe.

Proces kształtowania i rozwijania kompetencji kluczowych trwa przez całe życie,

a jego instytucjonalnym początkiem jest uczestnictwo dziecka

w różnych formach edukacji przedszkolnej.

Na tym etapie rozwojowym i edukacyjnym szczególną uwagę należy zwrócić na:

• modelowanie,
• naśladowanie pozytywnych wzorców,
• świadome tworzenie sytuacji pozwalających na aktywne uczestnictwo dziecka w różnych formach edukacji przedszkolnej,
• odczuwanie i eksplorację dostępnej przestrzeni, 
• zastosowanie zasad indywidualnego podejścia do każdego dziecka

PODSTAWY KOMPETENCJI KLUCZOWYCH

Naturalne procesy, jakim podlega dziecko w okresie przedszkolnym, pozwalają na jego stymulację w kierunku kształtowania kompetencji kluczowych.

Wraz z procesami rozwojowymi dziecka tworzą się podstawy poszczególnych kompetencji kluczowych, np.:

• rozwój mowy i poszerzanie się czynnego słownika pozwala na rozwijanie porozumiewania się w języku ojczystym i języku obcym oraz kompetencji społecznych i obywatelskich
• zabawa jako podstawowa aktywność dziecka kształtuje inicjatywność, przedsiębiorczość, świadomość i ekspresję kulturalną
• ciekowość i zadawanie pytań są podstawą do rozwoju kompetencji matematycznych i podstawowych kompetencji naukowo-technicznych oraz umiejętności uczenia się.

Na żadnym etapie rozwojowym zależności między: nie mają tak bezpośredniego przełożenia na kształtowanie się kompetencji kluczowych, jak w wieku przedszkolnym.

DZAŁANIA PRZEDSZKOLA W ZAKRESIE ROZWIJANIA KOMPETENCJI KLUCZOWYCH.

POROZUMIEWANIE SIĘ W JĘZYKU OJCZYSTYM.

Jest to zdolność do codziennego komunikowania się dziecka w środowisku przedszkolnym z dorosłymi i innymi dziećmi (np. komunikowanie własnych potrzeb, emocji, opowiadanie o zdarzeniach, odpowiadanie na pytania).

Codzienne wspomaganie rozwoju mowy poprzez:

– słuchanie utworów literackich czytanych zarówno przez nauczyciela, jak i zaproszonych gości

– wypowiedzi spontaniczne i kierowane

– ćwiczenia pamięci odtwórczej, nauka wierszy, ról

– odgrywanie scenek (drama, zabawy paluszkowe, tatr kukiełkowy, pacynki)

– występy artystyczne dzieci w uroczystościach przedszkolnych

– uczestnictwo w konkursach

– wypowiadanie się dziecka na własny temat

– prowadzenie codziennych różnorodnych zabaw logopedycznych (artykulacyjnych, oddechowych)

– ćwiczenia grafomotoryki ręki jako przygotowanie do pisania (np. plastelina, ciastolina, gazety, masa solna

– wprowadzanie liter, naukę czytania prostych wyrazów i zdań,

– kreślenie szlaczków literopodobnych na różnorodnym podłożu, kreślenie liter po śladzie i samodzielnie

POROZUMIEWANIE SIĘ W JĘZYKACH OBCYCH.

Opiera się na wprowadzaniu zabaw językowych, używaniu prostych zwrotów w języku obcym w sytuacjach codziennych i w zabawie. Istotnym elementem jest wprowadzenie dziecka w odmienne od znanych i typowych sytuacji społecznych, wskazywanie na bogactwo kulturowe, społeczne i językowe innych narodów.

W ramach realizacji zadań z tego obszaru dzieci uczestniczą w zajęciach języka angielskiego 2 x w tygodniu po 30 minut. Podczas zajęć przedszkolaki poznają i utrwalają podstawowe słowa i zwroty w języku angielskim (np. podają swoje imię, wiek, określają nastrój, liczą, nazywają kolory, części ciała, ubrania, podają nazwy zwierząt, części garderoby), śpiewają i tańczą do piosenek po angielsku. Poznają kulturę innych narodów.

KOMPETENCJE MATEMATYCZNE I PODSTAWOWE KOMPETENCJE NAUKOWO-TECHNICZNE.

Jest to umiejętność wykorzystywania myślenia matematycznego i logicznego w celu rozwiązywania problemów wynikających z codziennych sytuacji. Podstawowe kompetencje naukowo-techniczne odnoszą się do wykorzystywania i stosowania wiedzy oraz sposobów objaśniających świat przyrody, czyli eksperymentowanie, obserwowanie zjawisk, sprawdzanie, majsterkowanie.

Kompetencje matematyczne:

• codzienne zabawy w przeliczanie, klasyfikowanie, mierzenie, ważenie, rozróżnianie stron: lewa/prawa,
• realizacja ćwiczeń z programu prof. E. Gruszczyk-Kolczyńskiej – „Dziecięca matematyka” (m.in. przeliczanie, porównywanie liczebności, stosowanie liczebników porządkowych, orientacja w schemacie ciała i w przestrzeni oraz na kartce, pomiary długości, klasyfikowanie, przekształcanie, rytm, następstwo czasu),
• zabawy eksperymentalno-doświadczalne, kulinarne.

Kompetencje naukowo-techniczne:

• codzienne działania m.in. obserwacje zjawisk atmosferycznych, przyrodniczych, prowadzenie kalendarza pogody,  prowadzenie czasowych „ogródków” w salach,
• zajęcia w ogródku sensorycznym, zabawy mikroskopem, lupą itp.,
• zabawy z wykorzystaniem bezpiecznych narzędzi (kąciki majsterkowicza),
• zabawy eksperymentalno-doświadczalne (poznawanie podstawowych praw fizycznych, chemicznych), plastyczne, przestrzenne,

KOMPETENCJE INFORMATYCZNE.

Realizowane są poprzez działania wprowadzające dziecko w przestrzeń wirtualną, podejmowanie samodzielnej aktywności poznawczej, w tym zabawy projektowe, konstrukcyjne, pracę techniczną i plastyczną.

Wykorzystywanie narzędzi TIK (np. urządzenia sterowane dotykiem m.in. monitory interaktywne,  tablety;  magnetofony, rzutnik, laptop, komputer, aparat cyfrowy, dyktafon, kamera, ) w różnych sytuacjach i przy różnych zadaniach, wykorzystywanie Internetu – oglądanie prezentacji i filmów edukacyjnych, spektaklów teatralnych, zabawy w kodowanie i dekodowanie z robotem edukacyjnym Photonem.

UMIEJĘTNOŚĆ UCZENIA SIĘ.

Przedszkole to pierwsze metodyczne doświadczenie dziecka związane z uczeniem się – uczeniem się konsekwentnym, możliwie świadomym i ukierunkowanym na osiągniecie konkretnych celów. Rolą przedszkola jest poznanie indywidualnych cech, preferencji dziecka, dobór odpowiednich metod i form pracy, by przygotować dziecko do różnych form nauki – pracy grupowej i indywidualnej oraz do różnorodności stylów uczenia się, tworząc dzieciom sytuacje, w których uczą się one gospodarowania czasem przeznaczonym na zabawę, współpracują przy wykonywaniu zadania i biorą odpowiedzialność za wynik swoich działań.

Kompetencja ta jest kształtowana poprzez realizację wszystkich obszarów podstawy programowej wychowania przedszkolnego.

• Podczas wszelkich zajęć dzieci kształtują umiejętność obserwacji i wyciągania wniosków z własnych działań prowadzonych w przedszkolu, uczą się konkretnych zachowań i reakcji.
• Dzieci wdrażane są do samodzielnego zdobywania wiedzy przy pomocy różnorodnych źródeł wiedzy (tradycyjnych i nowoczesnych) oraz do współpracy i współdziałania w zespole, grupie, ale też pracy indywidualnej.
• Stosowanie wzmocnień pozytywnych, praca w grupach mieszanych wiekowo – uczenie się od siebie, praca zespołowa.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE I OBYWATELSKIE.

Na etapie przedszkolnym to zdolność do stopniowego wychodzenia poza obszar rodziny, do pracy z innymi w grupie przedszkolnej. Istotne jest, aby dziecko zrozumiało obyczaje i sposoby funkcjonowania osób w różnych społeczeństwach i środowiskach, dostrzegało różnorodność zachowań, a stopniowo też postaw.

Realizacja tych treści odbywa się nieustannie, podczas wszystkich sytuacji z jakimi stykamy się w przedszkolnej rzeczywistości, a ich celem jest wykształcenie u dzieci postaw społecznie pożądanych:

• budzenie zainteresowania historią swojej rodziny, okolicy, kraju,
• stosowanie zwrotów grzecznościowych, kulturalne zachowanie podczas różnorodnych sytuacji,
• umiejętność współpracy, otwartość, bezkonfliktowość, tolerancja, przy jednoczesnym eliminowaniu postaw społecznie niepożądanych, służą temu tworzone w grupach kodeksy zachowania,
• nauka patriotyzmu (przez obchody m.in. Dnia Niepodległości, Dnia Flagi),
• udział w akcjach charytatywnych, spacery, wycieczki do różnych miejsc użyteczności publicznej (sklep, zakład fryzjerski, biblioteka, apteka),
• spotkania z przedstawicielami różnych zawodów (pielęgniarka, ratownik medyczny, policjant, strażak) i z rodzicami, którzy prezentują swoje zawody.

INICJATYWNOŚĆ I PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ.

Należy to rozumieć jako zdolność do wcielania pomysłów w czyn. Kompetencja ta obejmuje stwarzanie dzieciom warunków do samodzielnego eksplorowania świata, eksperymentowania, doświadczania. Inicjatywność i przedsiębiorczość są rozwijane wielopłaszczyznowo, i co ważne, ich elementy są obecne podczas wszystkich działań edukacyjnych, wychowawczych i opiekuńczych, w których uczestniczy dziecko w przedszkolu.

Każdorazowo stwarzane są okazje pozwalające dzieciom samodzielnie doświadczać, eksperymentować, eksplorować, np

• robienie kanapek, sałatek, szaszłyków, pieczenie,
• malowanie, rysowanie, wydzieranie, lepienie, układanie klocków, zabawy w piaskownicy),
• codzienne zabawy na placu zabaw, w sali gimnastycznej, w kącikach zainteresowań, zabawy doświadczalne i eksperymentalne, granie w gry zespołowe typu, np. „chińczyk”, warcaby.

Dzieci współpracują podczas stawiania im zadań do wykonania w parach, grupach czy zespołach, co pozwala im działać i poczuć odpowiedzialność za ostateczny efekt swoich działań, warsztaty plastyczne, sportowe, kulinarne, wycieczki (piesze i autokarowe).

ŚWIADOMOŚĆ I EKSPRESJA KULTURALNA.

Praca w tym obszarze ukierunkowana jest na twórcze wyrażanie doświadczeń i emocji za pośrednictwem różnorodnych środków ekspresji: muzyki, sztuk teatralnych, literatury i sztuk wizualnych. Doświadczania takie pozwalają na wyrażenie przez dziecko różnorodnych stanów emocjonalnych, wyzwolenie pozytywnych emocji, a przez to otwarcie się na nowości i pomagają w nawiązaniu relacji.

Te kompetencje przedszkolaki nabywają poprzez:

• codzienne malowanie (w tym nietypowymi technikami, np. malowanie gąbkami), rysowanie,
• śpiewanie, taniec,
• wystawy prac dzieci (sala, korytarze, szatnia, strona internetowa)
• dział w różnych uroczystościach – jako mali aktorzy (, Święto Niepodległości, Jasełka, Dzień Babci i Dziadka, Dzień Mamy i Taty, pożegnanie przedszkola),
• udział w konkursach (muzyczne, plastyczne, recytatorskie), przeglądach, występach,
• udział w koncertach,  teatrzykach w przedszkolu         Opracowanie Hanna Wędrowska-Saramak
  
  

Nowatorskie metody pracy w naszym przedszkolu

Metoda twórczego myślenia J. Osborne „Burza mózgów”

  Metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły, pomysły te nie podlegają ocenie. Ważna jest duża liczba pomysłów, nie jest istotne, kto jest autorem poszczególnych pomysłów. Po zakończeniu zgłoszeń można przystąpić do oceny pomysłów pod kątem przydatności do rozwiązania konkretnego zadania.

  Metoda E. Gruszczyk-Kolczyńskiej do nauki matematyki

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności.

 Program edukacji matematycznej wg. E. Gruszczyk- Kolczyńskiej obejmuje następujące kręgi tematyczne: orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych. Zajęcia należy prowadzić dotąd, dopóki sprawiają dzieciom przyjemność. Do prowadzenia zajęć z dziećmi potrzebne są specjalne dobrane przedmioty (pomoce): Miś- pacynka, liczmany - kółka, trójkąty, kwadraty, liczydełka, kartoniki z cyframi i znakami arytmicznymi, seria obrazków, domino, geoplan (płytka z otworkami do przewlekania sznurowadła)- służy do konstruowania figur geometrycznych, figury geometryczne, karty logiczne, kostka i obrazki. Do prowadzenia zajęć potrzebne są jeszcze inne przedmioty (nasiona dużej fasoli, kasztany, kolorowe guziki, klamerki do przypinania bielizny, frotki, kapsle).

 Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci. Zaplanowane działania służą wprowadzeniu nowych treści lub uporządkowaniu i ukierunkowaniu nagromadzonych doświadczeń dzieci. Głównym sposobem uczenia się matematyki jest rozwiązywanie zadań. Nie wszystkie dzieci radzą sobie z tą umiejętnością. Często napotykają trudności, zniechęcają się do wykonywania kolejnych działań, aby uniknąć przykrości. Należy dostosować więc treści kształcenia do możliwości intelektualnych dzieci. Ta metoda ma właśnie wspomagać rozwój umiejętności matematycznych dzieci i uczyć je radzenia sobie z emocjami. Okres przedszkolny to czas otwierania się ciekawskich, dziecięcych oczu na świat, czas poznawania i doświadczania. To także okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób dzieci w wieku przedszkolnym uczą się. Edukacja matematyczna metodą E. Gruszczyk – Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci a także dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole. Metoda sprzyja rozwojowi inteligencji operacyjnej dzieci, uodparnia je na sytuacje trudne i rozwija umiejętności matematyczne.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss

 Metoda Batii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego. Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się u dziecka pozytywne cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie.

Pedagogika zabawy

Pedagogika zabawy jest metodą, która stwarza możliwości dzieciom do działania w atmosferze akceptacji i zaufania. Celem pedagogiki zabawy jest dostarczenie prowadzącemu różnorodnych pomysłów, które umożliwią świadomą i kreatywną pracę z grupą. Aktywizowanie uczniów w procesie nauczania jest obecnie uznawane za najważniejszą zasadę nauczania i uczenia się. Głównymi celami pedagogiki zabawy są: harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka, pomoc w odkrywaniu najlepszych cech dziecka. Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony.

Proponuje zabawy i gry, które:
-zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
-wykluczają rywalizację,
-dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę, oraz inne środki wyrazu.

 Głównym atrybutem wykorzystywanym w pracy opisywaną metodą jest duża, kolorowa chusta, która przyciąga uwagę dzieci, ożywia je i daje im wiele radości, uśmiechu. Jest ona wspaniałym środkiem do rozbudzenia dziecięcej wyobraźni, kiedy staje się balonem, wiatrem, łodzią, siecią rybacką oraz tym wszystkim, o czym tylko można pomarzyć. Możliwości jej zastosowania są nieograniczone, dlatego staje się ona dowodem na to, że im prostsze formy i pomoce, tym lepsza zabawa.

Metoda wprowadzenia w świat pisma Ireny Majchrzak

Nauka czytania rozpoczyna się od globalnego czytania własnego imienia dziecka. Poprzez zestaw ćwiczeń zwanych „ścianą pełną liter” dziecko poznaje małe i wielkie litery. Każdą literę należy pokazuje się mu tylko raz. Następny etap nauki nosi nazwę „targu liter”. Jest to okres zabaw i gier prowadzonych z wykorzystaniem liter, sylab i wyrazów   o prostej budowie. Kolejny etap to „gra w sylaby” odnosząca się do powolnego przejścia do czytania ze zrozumieniem. Ostatni etap „nazywanie świata”, to zabawa, w której dzieci nazywają przedmioty znajdujące się w sali.

Metoda ruchowej ekspresji twórczej R. Labana

Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Daje możliwość podejmowania ruchu zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczaniem. U podstaw tej metody leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka. Pozwala ona na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji jak: ćwiczenia muzyczno-ruchowe, zabawy, taniec, opowieść ruchowa, inscenizacja, improwizacja ruchowa, groteska, pantomima, scenki dramatyczne itp. W metodzie uwzględnia się łącznie ruchu z muzyką i rytmem i dlatego często przy realizacji zadań wykorzystuje się instrumenty perkusyjne. Każdy ćwiczący wykonuje zadanie ruchowe na swój sposób i wobec tego pokaz wykonania nie jest niezbędny, schodzi na dalszy plan. Należy tylko ćwiczącym wyjaśnić, co mają robić, natomiast sposób wykonania będzie zależał od ich inwencji twórczej, pomysłowości, fantazji oraz doświadczeń ruchowych.

 W zajęciach ruchowych metoda gimnastyki ekspresyjnej wprowadzana jest w formie wstawek lub małych fragmentów zajęć (wyczucia własnego ciała, ciężaru siły), przestrzeni, rozwijania wyczucia płynności ruchów i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie, współdziałanie z partnerem lub grupą.

  Metoda C. Orffa

C. Orff wyszedł z założenia, iż kulturę fizyczną dziecka należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno- muzyczną oraz z kulturą słowa. Dlatego nawiązuje on do tradycyjnych, zanikających we współczesnych czasach form zabaw, ćwiczeń, tańców, muzyki, porzekadeł, legend, baśni, poezji, prozy itp. Te właśnie ginące formy ruchowo-muzyczno-słownych zainteresowań dzieci znalazły się u podstaw tej metody, której głównym celem i zadaniem jest wyzwolenie u dzieci tendencji samoekspresji i rozwijanie inwencji twórczej (zwłaszcza powiązanie muzyki z ruchem stanowi bardzo charakterystyczny rys omawianej metody). Szeroko rozbudowany repertuar ćwiczeń i zabaw daje możliwość rozwijania inwencji zarówno dzieciom wysoko uzdolnionym, jak i wykazującym trudności w pewnych obszarach rozwoju. Zarówno muzyka, jak i ruch oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych elementów, gdy inne spełniają roję towarzyszącą lub podrzędną. 

  Głównym celem i zadaniem tej metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej. Zdaniem C. Orffa muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania.

 Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

   Metoda Weroniki Sherborne jest prosta, naturalna i możliwa do zastosowania w każdych warunkach, bez konieczności używania przyrządów. Metoda nie posiada elementów współzawodnictwa. Po bardziej intensywnym wysiłku stosujemy odpoczynek i relaks. Metoda ta nawiązuje do „języka ciała”, czyli ćwiczenia stanowią formę komunikowania się z innymi, są to raczej doświadczenia ruchowe, cielesne i emocjonalne niż normalne ćwiczenia. Ze względu na swą prostotę,  naturalność i możliwość stosowania jej w każdych warunkach, jest to metoda dla każdego - każdy może w niej uczestniczyć w takim zakresie, w jakim jest to dla niego możliwe. Nie ma słabych, gorszych czy smutnych. Wszyscy są aktywni, radośni i zwycięscy. Dzieci ćwiczą parami lub w małych grupach, każdemu coś się uda, każdy zostanie pochwalony i zachęcony do dalszych wysiłków. 

Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka i terapia zaburzeń rozwoju, czyli doświadczenie ruchu, kontaktu emocjonalnego, fizycznego, społecznego, poznanie własnego ciała. Stosując tę metodę dążymy do rozwoju świadomości schematu ciała, orientacji w czasie i przestrzeni w środowisku zewnętrznym, poczucia bezpieczeństwa, zaufania do siebie i partnera, współdziałania,  partnerstwa, własnej inwencji, pewności siebie, inicjatywy, spontaniczności ruchu i zachowań, sprawności ruchowej, wyobraźni, koncentracji uwagi, a także do integracji środowiska, w którym jesteśmy oraz umiejętności rozluźniania się po okresie napięcia i koncentracji.

Metoda Kniessów.

Jest to metoda, która ma na celu kształtowanie i rozwój fizyczny dziecka poprzez ruch, muzykę, zastosowanie oryginalnych przyborów. Ćwiczenia odbywają się na wszystkich grupach mięśniowych z uwzględnieniem automasażu. Jednocześnie uwrażliwia się małe dziecko na piękno muzyki klasycznej.W metodzie tej główny nacisk kładzie się na ruch. Ważną rolę w metodzie Kniessów spełniają przybory do ćwiczeń ruchowych, przybory do wytwarzania dźwięków.

Metoda edukacji przez ruch D. Dziamskiej

  Metoda ta wykorzystuje naturalny, spontaniczny ruch dziecka w celu uaktywnienia jego zmysłów, dzięki którym poznaje otaczający świat. Narzędziem edukacji przez ruch jest koło integracji sensorycznej – spójności  i jednoczesności wykonywanych  przez dziecko czynności (dzieci patrzą, słuchają, kreślą, chodzą...), aktywizowania jednocześnie wielu zmysłów w procesie edukacyjnym. Ważnym elementem jest tu ruch np. w postaci klaskania, wyrzucania rąk, wahania, kołysania się w ławce, wstawania, siadania, krzyżowania nóg pod stołem, rąk na ławce, stukania palcami, kreślenia palcami po blacie różnorodnych wzorów, wędrówki palcami po kartce, zaciskania pięści, wyrzutów pięści lub dłoni w górę lub w dół, skoków, obrotów, a wszystko to spontanicznie i zgodnie z potrzebą ruszania się w mniejszej lub większej przestrzeni.

 Obserwacja tego ruchu przez nauczyciela staje się źródłem wielu ważnych informacji o samych dzieciach: kto z grupy jest dzieckiem kinestetycznym, kto radzi sobie z koordynacją, a kto wymaga wsparcia w tym względzie. Proponowane ćwiczenia uwzględniają możliwości motoryki dziecka oraz fizjologiczny ruch organizmu (zróżnicowanie ćwiczeń dla różnych grup wiekowych), a także rozwój społeczny dzieci (wspólnie z kolegami wykonywanie prac plastycznych). Istotnym elementem tej metody jest wykorzystanie origami oraz innych form plastycznych.  

 Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz.

Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednocześnie rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinetycznych (czucie ruchu) i motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno-motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Usprawniane w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji (ćwiczenia ustalania ręki dominującej) i orientacji w prawej i lewej stronie ciała jest wskazana dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast jest niezbędne dla dzieci, u których występują opóźnienie rozwoju tych funkcji.

 Ćwiczenia prowadzą do większej harmonii rozwoju psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) oraz  instrumentalnych (spostrzeżeniowo- ruchowych). Dzięki temu dochodzi do prawidłowego wykonywania czynności ruchowych we właściwym czasie i przestrzeni, w harmonii z czynnościami poznawczymi, w tym językowymi. Doskonalenie integracji percepcyjno-motorycznej i kompetencji językowych ułatwia dzieciom naukę czytania i pisania oraz zapobiega ewentualnym przyszłym niepowodzeniom szkolnym.

   Pozytywny wpływ nowatorskich rozwiązań w edukacji przejawia się ich jednoczesnym oddziaływaniem na wiele funkcji psycho – fizycznych, co sprawia, że dzieci zarówno poszerzają swoją wiedzę, jak i rozwijają procesy poznawcze (szczególnie logiczne i twórcze myślenie), doskonalą umiejętności społeczne, rozwijają inteligencję emocjonalną, a także doskonalą sprawność ruchową i zdolności muzyczne. Powodem ich stosowania jest przede wszystkim dbałość o wszechstronny rozwój dziecka w przedszkolu, ale także wzmacnianie więzi między dziećmi w grupie oraz zapewnienie im dobrej zabawy, możliwości przeżycia przygody. Metody te wychodzą naprzeciw dziecięcej potrzebie poznawania, doświadczania otaczającego świata, radosnego tworzenia, wesołej zabawy, aktywności ruchowej, kontaktu z rówieśnikami i poczucia bycia ważną częścią grupy.

Formy pracy w przedszkolu to „zaplanowane w czasie i przestrzeni wzajemne czynności nauczyciela i dzieci. W systemie wychowania przedszkolnego formy te odnoszą się do całości sytuacji związanych z trybem dzieci i podstawowymi rodzajami ich działalności”.

 Do najczęściej stosowanych form pracy w przedszkolu należą:

1. Zajęcia dowolne ( dzieci same wybierają sposób zabawy czy też rodzaj działalności w czasie który jest do tego przeznaczony. Nauczyciel nie narzuca zajęć ani nie tworzy grup, Przedszkolaki same tworzą grono do zabawy. Do zajęć dowolnych należą np. oglądanie książek, rysowanie, budowania z klocków itp.)

2. Sytuacje okolicznościowe ( Są to działalności niezaplanowane odgórne przez nauczyciela, które mogą się zdarzyć nagle.)

3. Obowiązkowe zajęcia ( do nich zaliczyć można np. zajęcia dydaktyczne, wycieczki, , spacery, , uroczystości,  czynności samoobsługowe itp.)

Metoda nauczania – celowo i systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z dziećmi,  który umożliwia dzieciom opanowanie wiedzy wraz z umiejętnością posługiwania się nią
w praktyce, jak również rozwijanie zdolności i zainteresowań poznawczych dzieci

Dobór metod nauczania zależy od:

- wieku dzieci ;

- treści nauczania;

- kwalifikacji i doświadczenia nauczyciela;

- czasu nauczania;

- celów i zadań pracy dydaktyczno-wychowawczej;

- organizacji i środków, których zamierza użyć nauczyciel.
METODY CZYNNE  to metody oparte na działalności dziecka:

1. Metodę ćwiczeń (dzieci są pobudzane do naśladownictwa i utrwalania pewnych czynności. Ćwiczenia te wzbogacają ich ruchową sprawność, ale nie tylko. Metoda ćwiczeń wzbogaca wiedzę i umiejętności praktyczne. Głównym celem tej metody jest kształtowanie pożądanych postaw u dzieci.)

2. Metodę zadań stawianych dziecku (Metoda oparta na samodzielnej działalności dziecka, indywidualnych rozwiązywaniu problemów i wysnuwaniu wniosków. Pedagog stawia przed wychowankiem zadanie, które rozwiązuje samodzielnie. Mogą to być na przykład tworzenia prac plastycznych, obserwacja przyrody oraz różnego rodzaju rebusy, łamigłówki)

3. Metodę kierowania własną działalnością dziecka (W tej metodzie nauczyciel zobowiązany jest do inspirowania dziecka oraz zachęcania go do samodzielnej działalności, samorozwoju)

4. Metodę samodzielnych doświadczeń (Głównym celem tej metody jest ułatwienie maluchom nawiązywanie kontaktów ze społeczeństwem, przyrodą, tradycją, kulturą oraz sztuką. Nauczyciele stwarzają warunki do spontanicznych zachowań, postępowań oraz zabawy)

METODY SŁOWNE:

1. Metoda żywego słowa (Metoda przygotowująca dzieci do pisania, czytania a także liczenia. Oparta na pracy słowem. Pobudza ona wyobraźnię i procesy poznawcze. Uczy dzieci wrażliwości na piękno, pobudzając w nich pozytywne uczucia płynące z obcowania z literaturą piękną. Dzieci dzięki tej metodzie poznają wartość słowa pisanego.)

2. Instrukcje i objaśnienia (Głównie dotyczą instruowania podczas przygotowania do wykonania zadania powierzonego dzieciom. Towarzyszą poznawaniu nawyków higienicznych, rozwojowi fizycznemu i nabywaniu nowych umiejętności.)

3. Sposoby społecznego porozumienia (Metoda może przejawiać się w postaci dezaprobaty lub aprobaty, a także upominań, przekonywań, zakazów oraz nakazów.)

4. Opowiadania, rozmowy, zagadki ( Metody bardzo lubiane przez dzieci. Pomagają im rozwijać spostrzegawczość, logiczne myślenie a także odwoływać się do posiadanej już wiedzy. Rozwijają procesy poznawcze, zasób informacji i wiedzy oraz pomagają dzieciom wzbogacać się intelektualnie.)

METODY OGLĄDOWE - percepcyjne, czyli opierające się na obserwacjach.

1. Metodę przykładu ( Metoda ta oparta jest na osobach dorosłych czyli wzorcach. Opiekunowie dzieci powinni swoją postawą, zachowaniem a także ubiorem dawać przykład.)

2. Metodę pokazu i obserwacji (Nauczyciel w trakcie tej metody ma za zadanie skupić uwagę podopiecznego na obserwowanej czynności, rzeczy lub istocie np. obserwacja psa czy pokaz sznurowania obuwia)

3. Metodę uprzystępniania sztuki (Metoda opierająca się na odbiorze dzieł sztuki takich jak obrazy, muzyka, literatura czy sztuka teatralna. Nauczyciel korzystający z tej metody powinien możliwe jak najpełniej przybliżyć przedszkolakom wyżej wymienione dzieła, pomóc im je zrozumieć i w odpowiedni sposób przeżyć)

NOWATORSKIE METODY NAUCZANIA STOSOWANE W PRACY PRZEDSZKOLA.

1.Metoda ruchowej ekspresji twórczej R. Labana.

U podstaw tej metody leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka. Pozwala ona na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji jak: ćwiczenia muzyczno- ruchowe, zabawy, taniec, opowieść ruchowa, inscenizacja, improwizacja ruchowa, pantomima, sceny dramatyczne. W metodzie uwzględnia się łączenie ruchu z muzyką i rytmem dlatego często przy realizacji zadań wykorzystuje się instrumenty perkusyjne. Każdy ćwiczący wykonuje zadania ruchowe na swój sposób i wobec tego pokaz wykonania jest zbędny, schodzi na dalszy plan. Należy tylko ćwiczącym wyjaśnić, co mają robić, a sposób wykonania będzie zależał od ich inwencji twórczej, pomysłowości, fantazji oraz doświadczeń ruchowych.

2.Metoda Weroniki Sherborne.

Jest prosta, naturalna i możliwa do zastosowania w każdych warunkach, bez konieczności używania przyrządów. Ćwiczymy na boso, w niskich, bezpiecznych pozycjach i bez elementu współzawodnictwa. Po intensywnym wysiłku stosujemy odpoczynek i relaks. Metoda ta nawiązuje do „języka ciała”, czyli ćwiczenia stanowią formę naszego komunikowania się z innymi. Ze względu na swą prostotę i naturalność jest to metoda dla każdego. Każdy może w niej uczestniczyć w takim zakresie, w jakim jest to dla niego możliwe. Nie ma słabych, gorszych, czy smutnych. Wszyscy są aktywni, radośni i zwycięscy. Każdemu coś się uda, każdy zostanie pochwalony i zachęcony do dalszych wysiłków.

3.Metoda Kniessów

Jest to metoda, która ma na celu kształtowanie i rozwój fizyczny dziecka poprzez ruch, muzykę, zastosowanie oryginalnych przyborów.

Ćwiczenia odbywają się na wszystkich grupach mięśniowych z uwzględnieniem automasażu. Jednocześnie uwrażliwia się małe dziecko na piękno muzyki klasycznej. W metodzie tej główny nacisk kładzie się na ruch. Ważną rolę w metodzie Kniessów spełniają przybory do ćwiczeń ruchowych, przybory do wytwarzania dźwięków.

4.Metoda Carla Orffa

Głównym elementem tej metody jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych.Pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości muzycznej.

5.Metoda Paula Dennisona ( kinezjologia edukacyjna).

Kinezjologia edukacyjna, to praktyczny i dynamicz